تجسم مجدد نوار ساحلی: رودخانه شرقی منهتن - Reimagining The Waterfront:
Manhattan's East River Esplanade
رویکرد ما برای تجسم مجدد نوار ساحلی حول یک استراتژی چندبخشی با استفاده از بسته‌های شهری و واحدهای قابل تطبیق متمرکز شد، یک سیستم انعطاف‌پذیر از واحدهای سازگار که برای پشتیبانی از تحول سایت در طول زمان طراحی شده‌اند. این روش امکان ایجاد فضاهای عمومی به‌هم‌پیوسته را فراهم کرد که می‌توانند در پاسخ به نیازهای جامعه و شرایط محیطی تکامل یابند. قطعات شهری چارچوبی چندمنظوره ارائه می‌کردند که برای عملکردهای مختلف مانند مناطق تفریحی و فضاهای فرهنگی قابل انطباق بودند، در حالی که اباکوها الگوهای طراحی به‌عنوان عناصر طراحی پویا عمل می‌کردند که به‌طور یکپارچه با چشم‌انداز شهری ادغام می‌شدند. این استراتژی تنها به طراحی یک شیء ایستا مربوط نمی‌شد، بلکه به تولید یک محیط شهری زنده و پاسخگو می‌پرداخت که تعامل اجتماعی را ارتقا می‌دهد و پتانسیل اکولوژیکی را به حداکثر می‌رساند.
ضرورت تغییر شکل رودخانه شرقی نه تنها به‌عنوان یک چالش طراحی، بلکه به‌عنوان فرصتی برای معرفی چشم‌انداز جدیدی برای این بخش از منهتن در نظر گرفته می‌شد. هدف ما این بود که نوار ساحلی را به‌عنوان یک پروژه شهری استراتژیک تصور کنیم که به محیط اطراف خود پاسخ می‌دهد و ارتباط آن را با شهر تقویت می‌کند، نه اینکه به‌عنوان یک عنصر مستقل وجود داشته باشد. این دیدگاه به‌دنبال ایجاد کیفیت‌های شهری فراتر از مفهاهیم ابتدایی بود و پیاده‌روی شرقی را به یک مشارکت‌کننده فعال در بافت شهری وسیع‌تر نیویورک تبدیل می‌کرد.
چشم‌انداز استراتژیک پروژه، رودخانه East River را به‌عنوان یک عنصر منسجم در منظر شهری در حال تحول منهتن بازتعریف کرد. هدف آن ایجاد یک آب‌نما انعطاف‌پذیر بود که با تغییر تقاضاهای شهری سازگار باشد و در عین حال ارتباط عمیق‌تری بین شهر، ساکنان آن و حاشیه رودخانه برقرار کند. این پیشنهاد که به‌خاطر پتانسیل آن برای کمک به هویت معماری و اکولوژیکی شهر نیویورک شناخته شده است، بر نقش حیاتی طراحی شهری متفکرانه در شکل‌دهی به محیط‌های شهری پایدار تأکید می‌کند (همکاران: مارکو کورازا، فرانچسکو فوسیلو، وینچنزو مارسلا، روبرتا ناردی، و محمد علی بهبهانی، 2012).
این پیشنهاد که با حمایت CIVITAS ارائه شده، به‌خاطر راه‌حل‌های طراحی مجدد رویایی‌اش برای احیای بخشی از رودخانه East River نیویورک، تقدیر ویژه‌ای دریافت کرد و به خاطر رویکرد نوآورانه‌اش شناخته شد.
این پروژه از تاریخ ۶ ژوئن تا ۲۸ اکتبر ۲۰۱۲ در موزه شهر نیویورک به نمایش گذاشته شد. (همکاران: (Marco Corazza, Francesco Fusillo, Vincenzo Marcella, Roberta Nardi, and Mohammad Ali Behbahani, 2012).