اقتصاد ورزش در برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری فضایی: مطالعه تطبیقی کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه
این تحلیل به نقش چند بعدی ورزش در چارچوب‌های برنامه‌ریزی فضایی و سیاست‌گذاری پرداخته و پیامدهای اقتصادی حیاتی آن را بررسی می‌کند. در بسیاری از کشورهای صنعتی، بخش ورزش به عنوان یک جزء مهم از اقتصاد، حدود دو درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) را به خود اختصاص داده است. این تحول نشان‌دهنده توانمندی ورزش به عنوان یک عامل کلیدی اقتصادی است که از سرمایه‌گذاری‌های هدفمند و سیاست‌های بخشی خاص بهره می‌برد و بر ایجاد شغل، ارزش افزوده و پویایی بازارهای مرتبط تأثیر می‌گذارد. کشورهای توسعه‌یافته، بدین ترتیب، ورزش را به‌عنوان ابزاری برای تقویت ثبات اقتصادی کلان و تمرکز بر شاخص‌هایی چون ارزش افزوده ناخالص، رشد اشتغال و ضریب اقتصادی به کار گرفته‌اند و در عین حال رشد صنایع مرتبط با ورزش، از جمله کالاها، خدمات و فعالیت‌های وابسته را نیز تقویت کرده‌اند.

مطالعات در کشورهای اتحادیه اروپا نشان می‌دهند که سرمایه‌گذاری در ورزش در سطوح مختلف، بازدهی ارزش افزوده قابل توجهی به همراه دارد و اهمیت این بخش را در چارچوب اقتصادی آن‌ها برجسته می‌سازد. به‌ویژه در اقتصادهای کوچک که به گردشگری وابسته‌اند، بخش ورزش به‌عنوان محرک فعالیت‌های اقتصادی عمل کرده، اشتغال‌زایی می‌کند و تقاضا برای خدمات جانبی را تقویت می‌نماید. به طور قابل توجهی، بخش ورزش یکی از بالاترین ضرایب اقتصادی را بعد از صنایع ساخت ‌وساز و گردشگری داراست و قابلیت پیوند با سایر بخش‌ها، ایجاد هم‌افزایی اقتصادی و تقویت رشد در سراسر اقتصاد کشور را دارد.

برای دستیابی به یک اقتصاد ورزشی قوی، سرمایه‌گذاری درون‌ بخشی ضروری است و باید بر کاهش وابستگی به واردات و تقویت تولید داخلی متمرکز شود. این رویکرد نه تنها شاخص‌های ارزش افزوده را افزایش می‌دهد، بلکه فرصت‌های شغلی، سطح دستمزدها و مشارکت کلی اقتصادی را نیز تقویت می‌کند. مدیریت مؤثر زیرساخت‌های ورزشی، از امکانات تفریحی تا مجتمع‌های ورزشی حرفه‌ای، در سطوح جامعه و حرفه‌ای برای حداکثر کردن بهره‌وری و بازده اقتصادی در این بخش بسیار حیاتی است.

با این حال، چالش‌ها در کشورهای در حال توسعه همچنان پابرجاست، جایی که ساختارهای حاکمیتی ورزش اغلب فاقد یکپارچگی کافی در میان ذی‌نفعان و فرآیندهای تصمیم‌گیری بهینه هستند. بدون سیاست‌های منسجم، پتانسیل ورزش به‌عنوان یک دارایی اقتصادی دست‌نخورده باقی خواهد ماند. ایجاد ساختارهای حاکمیتی شفاف، تقویت همکاری بین سازمان‌ها و هماهنگ‌سازی اجرای سیاست‌ها با اهداف توسعه ملی می‌تواند به طور قابل توجهی نقش بخش ورزش را در ارتقای پیشرفت اقتصادی فراگیر و توسعه اجتماعی تقویت کند. این پژوهش با هدف بررسی تلاقی سیاست‌های ورزشی و حاکمیت با برنامه‌ ریزی فضایی، پیشرفت اقتصادی و غنای اجتماعی انجام شد، با هدف تقویت تاب‌آوری، پیشبرد رشد و ایجاد مسیرهایی برای توسعه پایدار از طریق سرمایه‌گذاری‌های استراتژیک در ورزش.




















مدل مدیریت عملکرد: تحلیل تطبیقی ورزش‌های المپیکی و حرفه‌ای و ورزش‌های دانشگاهی در ایالات متحده و روسیه
(این مدل برای ایالات متحده از طریق تحلیل تطبیقی با مدل ارائه‌شده برای روسیه توسعه یافته است).

این نمودار براساس کار اسمیت و اسمولیانوف (2020)، از مجله ورزش، جلد 41، شماره 2، اقتباس و اصلاح شده است.






تحلیل تطبیقی مدل‌های حاکمیت ورزشی: حمایت‌های دولتی و سلسله‌مراتب ساختاری در ژاپن، آلمان، انگلستان و روسیه
این نمودارها بر اساس کارهای پژوهشگران زیر اقتباس و اصلاح شده است:

- بریدولد، کی.، هوکمن، آر. (2017). هلند: تعامل فدراسیون‌ها و دولت در ساخت یک ملت ورزشی. در کتاب سیستم‌های سیاست ورزشی و فدراسیون‌های ورزشی، انتشارات پالگریو مک‌میلان، لندن.
- گیرجینوف، وی. (2017). انگلستان: نهادهای ملی حاکم بر ورزش و آژانس‌های دولتی. در همان کتاب.

- پتری، کی.، هالمان، ک. (2013). آلمان. در توسعه تطبیقی ورزش، جلد 8، اسپیرینگر، نیویورک.

- بنیاد ورزش ساساکاوا. (2023). کتاب سفید ورزش 2023: تحلیل روندهای بخش ورزش در ژاپن.







E-mail     Whatsapp



LinkedIn      



Copyright © Ali Behbahani Studio 2025